Kapłani moderatorzy Ruchu Światło-Życie zasadniczo należą do kapłańskiej gałęzi ruchu, jaką jest stowarzyszenie Unia Kapłanów Chrystusa Sługi (UKChS). Unia uznaje za swego założyciela Czcigodnego Sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego, którego projekt Statutu Unii Kapłanów Chrystusa Sługi z roku 1980 stanowi zasadniczo podstawę statutu z 2003 r. Stowarzyszenie chce stanowić odpowiedź na wezwanie zawarte w art. 8 soborowego Dekretu o posłudze i życiu kapłanów: „Należy także wysoko cenić i pilnie zalecać stowarzyszenia, które w oparciu o statuty uznane przez kompetentną władzę kościelną, dzięki zatwierdzonemu lepszemu i stosowniejszemu porządkowi życia i pomocy braterskiej pielęgnują świętość kapłanów w wykonywaniu posługi i w ten sposób zamierzają służyć całemu stanowi kapłańskiemu” (por. kan. 278 § 2 KPK).
W diecezji zielonogórsko-gorzowskiej grupa Unii istnieje od 2005 roku. Do grupy pierwszych księży z Unii, którzy zainicjowali wspólne spotkania w duchu oazowym należeli: ks. Adrian Put, ks. Ryszard Stankiewicz, ks. Dariusz Gronowski, ks. Sławomir Szocik i ks. Łukasz Parniewski. Pierwszym animatorem zielonogórsko-gorzowskiej grupy Unii Kapłanów Chrystusa Sługi był w latach 2005-2014 ks. Adrian Put. W latach 2014-2017 posługę tę pełnił ks. Łukasz Parniewski. Od roku 2018 animatorem jest ks. Arkadiusz Cygański.
Projekt statusu z 1980 - Pobierz
Kontakt:
ks. Arkadiusz Cygański
animator zielonogórsko-gorzowskiej grupy Unii Kapłanów Chrystusa Sługi
Parafia pw. Niepokalanego Poczęcia NMP
ul. Mieszka I, 66-400 Gorzów
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Spotkania odbywają się w Centrum Światło-Życie Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej
ul. Obywatelska 1
65-736 Zielona Góra
Zadania i założenia Unii (informacje ze strony UKChS)
Zadaniem szczególnym UKChS jest posługa na rzecz duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego oraz wspólnot Kościoła lokalnego, a w szczególności parafii. W przekonaniu, że Kościół urzeczywistnia się przede wszystkim we wspólnocie lokalnej, Stowarzyszenie nie chce kapłanów w niczym wyłączać z życia tych wspólnot, ale chce ich inspirować i wspomagać we wszystkim, co mogą zrobić dla ich dobra i wzrostu.
Cele Unii
- Wzajemna pomoc członków w dążeniu do świętości ewangelicznej właściwej stanowi kapłańskiemu.
- Budowanie jedności między urzędem a charyzmatem, przez kierowanie inicjatyw o charakterze charyzmatycznym i spontanicznym ku jedności Kościoła lokalnego (diecezji i parafii) stając w ten sposób w służbie nowej ewangelizacji i biskupa.
- Pomaganie wszystkim braciom – kapłanom w trudnościach i problemach posługi i życia kapłańskiego z pozycji braterstwa sakramentalnego.
- Pomaganie Ruchowi Światło–Życie przez formację moderatorów do wykonywania ich zadań w Ruchu.
- Pomaganie wspólnotom lokalnym (parafiom) w urzeczywistnianiu w nich soborowej wizji Kościoła
Wymagania osobistego życia wewnętrznego
Członkowie Unii:
- codziennie „oddają się Chrystusowi Słudze” w zjednoczeniu z Niepokalaną, Służebnicą Pańską
- wierne sprawują liturgiczną Modlitwy Godzin, starając się o przestrzeganie „veritas horarum” oraz o odmawianie, o ile tylko jest to możliwe, we wspólnocie z innymi, kapłanami i świeckimi.
- codziennie sprawują Eucharystię zgodnie ze wszystkimi zasadami odnowy soborowej, przeżywając w niej szczególnie swoją communio z Chrystusem Sługą.
- codziennie znajdują czas i miejsce na „Namiot Spotkania” (por. Wj 33, 7-11), o ile możności przed tabernakulum. Dbają o tzw. „dni pustyni”.
- codziennie mają kontakt ze Słowem Bożym, jako „słowem życia”, który inspiruje ich modlitwę i posługę, o ile możności w modlitewnym rozważaniu we wspólnocie i w akcie „łamania się” słowem z innymi (homilia, różaniec, dzielenie się Ewangelią, ewangeliczna rewizja życia itp.).
- często i systematyczne przyjmują sakrament pojednania, o ile możności w połączeniu z kierownictwem duchowym
- podejmują osobiste studium, zwłaszcza Biblii, dokumentów Magisterium Kościoła i materiałów formacyjnych samego Stowarzyszenia i Ruchu Światło-Życie.
- zachowują całkowitą abstynencję od alkoholu i tytoniu nie tyle jako wymaganie ascezy, ile jako wyraz Nowej Kultury i nowego stylu życia proponowanego przez cały Ruch Światło-Życie
- uczą się takiej dyscypliny w sposobie korzystania z osiągnięć współczesnej cywilizacji (TV, internet, itp.), aby stawały się pomocą w ewangelizacji, a nie przeszkodą
- dysponują dobrami materialnymi w duchu ewangelicznego ubóstwa, troszcząc się o skromny i prosty styl życia, oraz dzielenie się tym, co posiadają z potrzebującymi i posługują się tym dla celów apostolskich.
Duchowość stowarzyszenia
- Cechuje przede wszystkim chrystocentryzm dialogiczny, polegający na przeżywaniu swego życia chrześcijańskiego i powołania kapłańskiego jako bezpośredniej relacji ja – Ty do Osoby Jezusa Chrystusa, przychodzącego, aby dać Siebie i wezwać do spotkania i communio we wzajemnym dawaniu siebie. W centrum życia wewnętrznego kapłana znajduje się wiara polegająca na przyjmowaniu Jezusa dającego Siebie przez Słowo i Sakrament, przyjmowane ostatecznie przez miłość polegającą na posiadaniu siebie w bezinteresownym dawaniu siebie.
- O ile powyższa postawa jest odwzorowaniem postawy Niepokalanej wobec Chrystusa, to wyraża się w niej rys maryjny. Kapłan jest nie tylko „alter Christus” reprezentujący Go wobec Kościoła, ale także „altera Maria” w swoim odniesieniu do Chrystusa.
- Zjednoczenie z Jezusem Oblubieńcem, który jest Chrystusem Mesjaszem, czyli tym, który przyszedł, aby służyć i życie oddać dla wypełnienia planu i woli Ojca. Dążenie do zjednoczenia z Chrystusem Sługą w Jego pro-egzystencji czyli życiu dla Ojca i zbawienia ludzi, w posłuszeństwie aż do oddania tego życia na Krzyżu.
- Z tym się łączy przeżywanie swojego powołania kapłańskiego, jako uczestnictwa w namaszczeniu Chrystusa Duchem Świętym dla dzieła ewangelizacji i wyzwolenia.
- W tym wyraża się pneumatocentryzm duchowości pojęty jako dynamiczne skierowanie ku wszelkim dziełom wyzwalającej ewangelizacji w świecie współczesnym.
- W przekonaniu, że misja Chrystusa Sługi znalazła swój moment szczytowy w Tajemnicy Paschalnej Męki, Śmierci i Zmartwychwstania, kapłani Stowarzyszenia starają się również Tajemnicę Paschalną umieścić w centrum swego życia i posługi, wyrazem czego będzie umiłowanie liturgii, zwłaszcza eucharystycznej i należyte jej wartościowanie jako szczytu, „do którego zmierza działalność Kościoła” i źródła „z którego wypływa cała jego moc”.
- Chrystocentryzm duchowości łączy się z teocentryzmem, wyrażającym się w skierowaniu całego życia i posługi ku Ojcu przez Syna w Duchu Świętym, w realizacji Jego wielkiego i wszystko obejmującego planu zbawienia. Jest to dla kapłanów stałe źródło radości, wewnętrznego pokoju i niesłabnącej gorliwości apostolskiej.
- Trynitarna wizja posługi i życia kapłańskiego prowadzi dalej do eklezjocentryzmu. Kościół widziany w duchu Vaticanum II na tle całej ekonomii zbawczej jako jej wypełnienie, polegające na zrealizowaniu communio – koinonii międzyludzkiej będącej następstwem koinonii z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym – jest umiłowaniem całego życia kapłańskiego. Wynikiem tego jest potrójna posługa, wyrażająca się w pojęciach: martyria, leiturgia, diakonia, której wynikiem jest wzrastanie koinonii w konkretnej wspólnocie lokalnej.
- Swoją najgłębszą identyfikację z tajemnicą Kościoła znajdują kapłani Stowarzyszenia w starochrześcijańskiej idei Ecclesia Mater w jej powiązaniu z maryjną ideą Mater Ecclesiae. Pierwsza ujmuje i wyraża tajemnicę Kościoła w obrazie Niewiasty, która jest zarazem Oblubienicą i Matką. Tak właśnie Kościół – będąc Oblubienicą Chrystusa przez to, że w poszczególnych swoich członkach jest oddany Chrystusowi w Duchu Świętym przez wiarę i miłość – staje się tym samym życiodajny, macierzyński i płodny – Ecclesia Mater. Źródłem jego macierzyńskiej płodności jest jego zjednoczenie z Chrystusem. Takie jest bowiem prawo miłości oblubieńczej: o ile łączy ona osoby we wzajemnym, bezinteresownym oddaniu się – musi ona być życiodajna i płodna.
- Maryja – Dziewica i Matka – ukazuje się tutaj jako typ Kościoła-Matki. Przez Swoje oddanie się Chrystusowi zwłaszcza pod Krzyżem – stała się Ona macierzyńskim principium Kościoła i zarazem jego typem! Podobnie kapłan w swoim oddaniu się Chrystusowi na wzór Maryi widzi najgłębsze źródło owocności swojej posługi kapłańskiej. Tutaj także znajduje on najgłębszą motywację i ukochanie swojego celibatu kapłańskiego.
- Duchowość wyrażona jest w znaku – symbolu ΦΩΣ-ZΩH (Światło–Życie). Mówi ona, że poznanie rzeczywistości Bożej, symbolizowanej przez światło, może się dokonać tylko przez odruch poddawania wymaganiom światła swojego życia, w myśl słów Pana „Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemnościach, lecz będzie miał światło życia” (J 8, 12). Konsekwentne trzymanie się tej zasady jedności światła i życia wyzwala od pragmatyzmu w sposobie myślenia i działania, prowadzi do czynienia słowa Bożego słowem życia i jest wprost zasadą wzrostu nowego człowieka w nas. Prowadzi do zachowania w życiu ewangelicznej hierarchii wartości, co stanowi istotę ewangelicznego ubóstwa.
- Duchowość cechuje umiłowanie tej jedności, o którą modlił się Chrystus w Swojej modlitwie arcykapłańskiej (J 17, 20-26). Dążąc do tej jedności w wymiarze ogólnoludzkim przez ewangelizację, w wymiarze ogólnochrześcijańskim przez uczestnictwo w poczynaniach ekumenicznych, w wymiarze ogólnokościelnym przez skupienie wszystkich i wszystkiego wokół widzialnego znaku jedności, jakim są Papież i Biskupi, wreszcie w wymiarze charyzmatycznym pomiędzy ruchami odnowy i w samym Ruchu Światło–Życie, przez odkrywanie w różnorodności darów tego samego Ducha (por. 1 Kor 12, 4) – kapłani Stowarzyszenia pielęgnują, jako drogę prowadzącą do tej jedności, ducha ewangelicznego posłuszeństwa, rezygnując z własnych planów i ambicji na rzecz jednego planu i jednej woli Ojca oraz ducha bezinteresownej miłości, agape, która „nie szuka swego” i „wszystko znosi” w gotowości przebaczania (por. 1 Kor 13).
ks. Adrian Put